Noszę ją stale. Ze sobą. I w sobie. Czarna torebka mojej żydowskiej babki Deli. Polska torebka. Moje aryjskie papiery. Barwy ochronne. Legitymacja życia. Przepustka w jasny los. Zawsze mogę do nich sięgnąć, gdyby się okazało, że jestem podejrzana. A podejrzany jest lęk. I on mnie łączy z z tymi, dla których zbudowano Treblinkę. Powtarzam sobie jedenasteprzykazanie: nie bój się. I wychodzę z torebką na spacer.
[fragment książki]